Jij bent bij mij geboren en ook weer gestorven. 3 weken na de dood van Chiko heeft je moeder "Noeska" het leven geschonken aan 10 prachtige pups. Daar ben jij er één van. Ik vond jou de zieligste, want je zat altijd maar achteraan of in een hoekje. Ik heb jou als eerste uitgekozen, samen met je broertje Blitz. Na een aantal maanden kreeg ik in de gaten dat jullie het nooit eens konden worden. Altijd maar strijden, net zolang totdat één van jullie weer gewond was. Jij was zeker niet één van de makkelijkste, maar Blitz kon er ook wat van. Toen jij ruim 5 maanden was beet jij mijn moeder in het gezicht. Ik snapte toen niets van jou gedrag. Het werd erger toen je ouder werd en ik kon er niet op vertrouwen dat het niet meer zou voorvallen. Ik bleef het proberen, maar na anderhalf jaar heb ik een besluit moeten nemen om één van jullie te herplaatsen omdat jullie bleven vechten als kat en hond. De moeilijkste beslissing ooit in mijn leven, een hond weg doen. Ik heb gekozen om jou te houden omdat jij de moeilijkste was en bang dat je bij een ander geen kans zou krijgen. Blitz is gelukkig in een liefdevolle vrije omgeving terecht gekomen en ik heb altijd de kans gehad nog van hem te kunnen genieten. Jij bleef samen met je moeder en dat ging heel goed, maar je karakter naar buiten toe werd erger. Jij werd heel erg beschermend, zo erg, dat je al ging aanvallen terwijl er nog niets aan de hand was. Ik heb nooit begrepen waarom. Je kon niet meer los lopen, ik ging met je fietsen op tijdstippen dat het rustig was of s'nacht naar het strand omdat de kans bestond niemand meer tegen te komen. Maar wij hadden samen een enorme goede band. Ik heb je nooit veroordeeld om hoe je tegenover de buitenwereld stond. Steeds maar weer vroeg ik me af waarom je zo'n houding had. Later ben ik erachter gekomen waar het aan heeft gelegen. Als ik toen geweten had wat ik nu weet, was het nooit zover gekomen. Ik was het probleem. Omdat ik boos was op de hele wereld, was jij dat ook. Toen jij geboren ben, heb ik je teveel voor mijzelf gehouden. Jij was het eerste in mijn leven wat eindelijk van mij was vanaf het begin en niemand kon dat nog afpakken. Ik beschermde je tegen de buitenwereld i.p.v te socialiseren. Dus dat ging jij ook doen. Bijna 12 jaar hebben wij met elkaar te maken gehad en ik heb geen moment spijt gehad dat jij in mijn leven ben gekomen. Je bent al heel wat jaren niet meer op deze aarde, maar nog altijd in mijn Hart. Ik hou van je, Lieve Zwarte Dondersteen. Rust Zacht Kerel. |
In Loving Memory Arras van Alexis Home August 1, 1978 / July 9, 1990 |
Create January 14, 2015 Update March 31, 2021 |
Best viewed 1024 x 768 screen resolution, Full Screen. |